Waar we dachten het meest heftige jaar achter ons te laten om met volle moed te proosten op 2020, belandden we opnieuw in een storm met angsten en onzekerheden. In dit blog neem ik je mee in een bizarre afsluiting van 2019 en mijn begin van 2020 in het Sophia Erasmus MC.

Oudejaarsdag 2019
We waren allemaal vrij en rommelden wat aan in en rondom het huis. Alle kerstspullen borgen we op om daarna nog wat boodschapjes te doen. We zouden ‘s avonds naar onze lieve vrienden in Ridderkerk gaan. En aangezien deze ‘bollebuikenkweker’ 22:00 uur al laat vindt, besloot ik een heerlijk middagdutje te doen. Nick liet in de tussentijd de kids uitrazen in het krijspaleis.

Een heel apart gevoel van binnen..
Mijn buik voelde de hele dag al raar. Wat harder en onrustiger dan normaal. Maarja, ik was ook onrustig. De laatste dagen van een bizar 2019 waren aangebroken. Het voelde ook gewoon dubbel. Na mijn middagdutje kwam de rest van het gezin thuis. Het was tijd om onze glitterpakken uit de kast te trekken!

Bloedverlies
Ondanks mijn harde buik besloot ik te douchen. Maar toen ik me uitkleedde, zag ik al dat het mis was. Shit, bloed in mijn onderbroek. Zoals altijd probeerde ik kalm te blijven en riep ik Nick om naar boven te komen. Terwijl hij ook vol verbijstering het bloed aanschouwde, besloot ik direct de verloskundige te bellen.
Mijn vaste verloskundige had vakantie, maar de lieve invalster bleek 5 minuten verderop te zitten en kon binnen no time bij ons zijn.  Bij het zien van de doptone, flitste het door mijn hoofd: Het zal toch niet.. Alsjeblieft, laat het hartje kloppen!
Loïs zat naast me. Ik probeerde haar naar beneden te lokken, naar Nick en Mae. Maar ze week niet van mijn zijde. De verloskundige zette de doptone op mijn buik. En gelukkig, ik hoorde het meest zalige geluid dat er is. De baby’s hartslag.

Voor de zekerheid werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis. Waar we inmiddels heel bekend zijn en graag komen. Toen we aankwamen, wachtte de dienstdoende verloskundige van het ziekenhuis ons al op. Een prachtige CTG en echo volgden. Hierna werden er nog wat kweekjes afgenomen en mochten we richting huis. Het bloedverlies had niet doorgezet en alles leek rustig. Gelukkig!

Intussen was het al 18:30 uur. We besloten alsnog naar onze vrienden te gaan. De meiden waren zó blij! En Nick en Ik konden na die onzekere uren ook wel wat gezelligheid en ontspanning gebruiken.

Een gezellige avond met heerlijk eten. Én – voor mij natuurlijk – wat alcoholvrije bubbels. Terwijl de klok 00:00 uur sloeg, ontstond er een voelbare emotie in de groep. We proostten en knuffelden op 2020. Ik fluisterde nog in Nicks oor: ‘Dit wordt ons jaar, lieverd. En wat fijn dat we alsnog hierheen zijn gegaan!’

Nieuwjaarsdag 2020, 00:45 uur
We kletsten wat met elkaar af in de woonkamer. Rond 00:30 uur zeiden Nick en ik tegen elkaar dat we de meiden na zijn drankje uit bed wilden halen om naar huis te gaan.

Nietsvermoedend zat ik op de bank. En weet je wel: zo’n filmscène, waarvan ze zeggen dat je die in werkelijkheid nooit tegenkomt? Die overkwam mij dus wel.

Terwijl ik zat, voelde ik een enorme plons uit mijn baarmoeder vallen. Ik sprong gelijk op. Uit reflex wilde ik mijn glitterrok omhoog trekken om te kijken. Tegelijkertijd besefte ik me dat de kamer vol mensen zat, dus liep ik zo rustig mogelijk richting het toilet. Maar bij het lopen voelde ik de stralen al langs mijn benen lopen. Ik kijk in de wc en zie alleen maar bloed. Heel veel bloed.

Ik roep Nick en zeg dat het nu echt mis is. Terwijl hij naar de wc liep, merkte hij mijn bloedsporen op de vloer al op. Het duurde niet lang voor iedereen doorhad dat het foute boel was. Gelukkig bleef iedereen rustig en waren de meiden nog in diepe slaap. We belden de verloskundige, waarna we ons direct naar het ziekenhuis moesten haasten. Op dat moment hoopten we nog naar ons ‘eigen’ vertrouwde ziekenhuis te gaan. Maar de verloskundige verwees ons door naar het Sophia Erasmus MC. Dat ziekenhuis was ook veel dichterbij. En in deze zwangerschapstermijn kon dit ziekenhuis mij het best opvangen.

Gaan, NU!
Op de snelweg kon het mij niet snel genoeg gaan. Ik vroeg Nick een paar keer om wat sneller te rijden. Maar toen we de stad bijna inreden, klapte er een auto op een andere auto naast ons. “Zitten we nou écht in een film?” vroeg ik Nick terwijl de auto ervandoor wilde gaan via onze kant. We lieten de auto voorgaan om vervolgens weer plankgas richting ziekenhuis te rijden.

Eindelijk, het ziekenhuis is in zicht! Maar man, wat blijft het Erasmus MC een fabriek. Na wat rondrijden, plantten we de auto midden op de stoep bij de nachtingang en drukten we op de bel. We kwamen binnen. En ja hoor, we moesten natuurlijk helemaal aan de andere kant van het gebouw zijn. De beveiliger- de enige die nog in het ziekenhuis rondliep – zag gelijk dat het geen loos alarm was. Halfrennend vroegen we de weg en de beveiliger rende met ons mee. “Moet ik een rolstoel voor je halen?” vroeg hij nog. Maar rennen leek me sneller.

Eenmaal aangekomen op de juiste afdeling begon een nieuwe rollercoaster. Een team van specialisten stond klaar om zo snel mogelijk te handelen. We werden overladen met informatie. Wat ze gingen doen en wat we konden verwachten. Als eerst werd een echoapparaat op mijn buik gezet om te kijken of de placenta was losgelaten. En of ons meisje nog in leven zou zijn. Mijn hartslag moest op dat moment in heel Rotterdam te horen zijn. Tot het moment dat ik het hartje zag bewegen. Tranen van geluk stroomden over mijn wangen. Ons meisje leeft nog!

Vele onderzoeken volgden. En gelukkig waren de ergste dingen (loslating van de placenta bijvoorbeeld) meteen uitgesloten. Het vruchtwater was wel wat aan de karige kant. En er werd rekening gehouden met gebroken vliezen. Maar doordat ik zoveel bloed had verloren, konden de artsen dat niet goed testen of onderscheiden. Om daar een antwoord op te krijgen, zouden we geduld moeten opbrengen.

Achtbaan
We krijgen megaveel informatie over de mogelijke scenario’s. Over het halen van ons meisje als het zou moeten, en wat ze vanaf dat moment met haar gaan doen. Ik heb direct ‘longrijpingsprikken’ en medicatie gekregen om de baby zo veel mogelijk klaar te stomen voor haar geboorte. Maar het beste is dat ze in mijn buik volgroeit. Daar wordt nu alles aan gedaan. En dat betekent dat ik tot de geboorte niet meer het ziekenhuis uit kom.

In deze achtbaan hoort niemand te zitten. Nooit niet, maar zeker niet na een stilgeboorte. De situatie is nu stabiel en de tijd zal ons meer duidelijkheid geven. Ik verlies bloed, maar het lijkt steeds minder te worden. Mijn vliezen zijn inderdaad gebroken, dat is iets waar de artsen zeker van zijn. Nu is het duimen dat de baby zolang mogelijk in mijn buik blijft. Elke dag die voorbij gaat met haar in mijn buik, is er één. En daar zijn we elke dag steeds weer dankbaar voor.

Het einde van 2019 en het begin van 2020 is een harde klap in ons gezicht. Maar we proberen rustig te blijven. Ook deze onzekere tijd gaan we met liefde en positiviteit tegemoet. Met elkaar. En hopelijk met uiteindelijk een levend, gezond meisje in onze armen.

 

 

 

Geredigeerd door Natasja Faassen.
Foto’s: vrijwilligers Emc Sophia