Onbezorgd genieten van een welverdiend verlof. Het is eind februari. De dag waarop ik ben uitgerekend van ons derde meisje komt steeds dichterbij. Het is voor de tijd van het jaar erg warm, dus ik besluit buiten van de zon te genieten. Trappelende voetjes voel ik in mijn buik. Wow, wat is dit een fijne zwangerschap, bedenk ik me. Wanneer zal je komen?
Due date
Het is 26 februari. Due date! Lachend loop ik de verloskundigenpraktijk uit en ik voel me prima. De andere meiden waren al vóór de 40 weken geboren, maar deze zwangerschap duurt langer en dat vind ik eigenlijk wel goed zo. Het zal waarschijnlijk mijn laatste zwangerschap zijn dus ik geniet nog even extra. Zwanger zijn vind ik namelijk écht magisch. Ik besluit nog even naar de kapper te gaan om mijn puntjes bij te laten knippen. Je kunt er maar goed gekapt bij liggen tijdens je bevalling, toch? En zeker als er een fotograaf bij is, denk ik daar toch wat meer over na. Net als de gelakte nagels die ik strak bijhoud. En niet te vergeten: de bijna dagelijkse scheersessies. Make-up maak ik me dan weer niet zo druk om. Ik loop namelijk de ene dag opgedirkt de deur uit loop en de andere dag doe ik dat ook makkelijk zonder.
Schijnbewegingen
En dan is het ineens maart. En nog steeds geen baby. Waarom komt ze nou niet? Hoe geduldig ik nog rond mijn uitgerekende datum was, zo’n onrust voel ik nu. Volgens mij gaat deze baby nooit geboren worden.
Maar ik probeer de knop om te zetten. De natuur bepaalt. Ik blijf op mezelf inpraten dat ik vooral nog maar even moet genieten van de laatste dagen dat ze in mijn buik zit. En met 41 weken laat ik me anders toch strippen. Maar om zo te denken is niet makkelijk. Iedere ochtend als ik wakker word, denk ik namelijk automatisch: Shit, weer niks doorgezet.
Zaterdag heb ik het gevoel dat er wat borrelt, maar met een derde zwangerschap heb je dat blijkbaar al weken van tevoren. Elke keer zwakt het af en voel ik een soort schijnbewegingen. Maar nu zijn ze heftiger. “Nou, wie weet gaat het vannacht dan toch gebeuren,” zeg ik tegen Nick. Maar uiteindelijk val ik gewoon in slaap.
Een pijnlijke buik maakt me rond 05:00 uur even wakker. Hmm, zijn vast de voorweeën die nu weer even zijn gestopt. Na mijn vaste plasmoment ga ik weer verder slapen.
Zondag 3 maart
‘s Ochtends als de andere meiden naast me staan om de dag te beginnen, voel ik nog steeds die rare buik. Ik benoem het naar Nick en besluit even te gaan douchen. Daarna met de meiden naar beneden om te ontbijten en een filmpje te kijken. Na een uur besef ik me dat mijn buik nog steeds raar aanvoelt. Maar wat me nog meer opvalt, is dat ik ook helemaal niets meer gevoeld heb. En dat is raar, ik voel d’r normaal gesproken altijd ‘s ochtends.
Ik ga op de bank liggen om haar even wakker te schudden. De meiden zitten om me heen en besluiten wel even als verloskundigen te figureren. De een duwt op mijn buik, de ander aait en het standaardvragenrondje van de toneelspeelsters begint.
Maar ik word nog onrustiger. Want ik voel de baby nog steeds niet. Ik wimpel haar lieve zussen voorzichtig af, zodat ik me even rustig kan concentreren op mijn buik.
Shit, waarom krijg ik nou geen contact?Moet ik de verloskundige dan maar bellen?Maar het is zondag, is ook weer zo wat. Maar nee, Stef. Komop, je kunt altijd bellen. Oké, ik ga bellen.
“Ja sorry hoor, maar ik krijg geen contact met de baby en het voelt toch een beetje anders,” zeg ik aan de telefoon. De lieve verloskundige aan de andere kant van de lijn zegt dat ik gelijk kan komen en dat ze die kleine meid wel eens even wakker zou schudden.
Eigenlijk voel ik me nu nog best rustig. Want ja, ze zal wel gewoon rustig liggen zo op het laatst. Ik ga wel even alleen, zodat Nick bij de meiden kan blijven om dalijk lekker met ze te gaan zwemmen. Zo kan ik als hoogzwangere nog even mijn rust pakken. Ik zeg mijn gezin gedag en roep gekscherend dat ik me gelijk laat strippen, omdat ik er helemaal klaar mee ben. Daarna rijd ik nietsvermoedend naar de praktijk. Eenmaal aangekomen klets ik nog wat met de verloskundige, terwijl ik voorzichtig op de stoel ga liggen.
Donderslag bij heldere hemel
Ze zet de doptone op mijn buik. En daar is die harde realiteit. Een knal die stilte heet. Een bom die stilte heet. Een donderslag die mijn hoofd compleet uit elkaar rukt. Ze is stil.
“Neeeeeee, neeeee!” Het zijn de woorden en paniek die ik nooit meer zal vergeten. Ons meisje, helemaal voldragen, maar ze is dood. Waarom?! Dit kan niet! Dit mag niet!
Terwijl ik een paar minuten huilend in de armen van de verloskundige lig, kan ik alleen maar denken dat ik Nick nog moet bellen. Ik moet het hem vertellen. Het ergste wat ik tot nu toe in mijn leven heb moeten doen. Mijn man die nietsvermoedend met onze andere dochters thuis is vertellen dat zijn derde dochter stil is.
Binnenkort Deel 2
Geredigeerd door Natasja Faassen.