5 maanden alweer. Het is zó gek. Deze blog had gewoon over een omrollende Rosie moeten gaan. Een klein meisje dat ons schaterlachjes liet zien die haar zussen haar keer op keer bezorgden. En over ritme opbouwen, de talloze slapeloze nachten en voedingen die wel of niet volgens plan gaan. Maar de realiteit is anders. Deze update gaat over de fijne weken, de minder goede dagen, de hormoon-struggles en het werken. Zonder dat Rosie er fysiek bij is.
Gelukkig voelde ik me de afgelopen maand best oké. En was ik enorm druk met werk. Tijdens die drukke dagen heb ik ook eigenlijk geen keus om in een ‘diep dal’ te blijven hangen. Het is een soort kracht, een soort van ‘energie’ dat mij ertoe zet om die drukke dagen door te komen. Het zorgt er voor dat ik geniet. En daar ben ik heel dankbaar voor.
Op de ‘stillere’ dagen verwachtte ik wel dat ik weer overspoeld zou worden met verdriet. Maar dat is logisch en vind ik inmiddels niet heel erg meer. Na zulke dagen krijg ik weer extra kracht om te genieten van de drukte, mijn werk en mijn gezin. Het hoort bij het rouwproces, denk ik.
Emoties door hormonen
Ondertussen zie ik wel een patroon in mijn dips ontstaan. Vooral tijdens mijn menstruatie en een paar dagen daarvóór is mijn energieniveau superlaag. De onrust giert dan door mijn lijf, waardoor ik down word en moe ben.
Als vrouw weet je dat een schommeling in je hormonen je anders kan laten voelen. Maar zelf had ik er eigenlijk nooit last van. Maar misschien komt dat omdat ik altijd wel een stuiterbal ben geweest wat emoties betreft. Of anders gezegd: ik ben gewoon een échte vrouw.
Maar nu merk ik pas wat hormonen kunnen doen. Ook al wil ik me goed voelen, het valt niet ‘om te turnen’ op zo’n moment. Dat is heftig en confronterend. Want mijn verdriet om Rosie doet dan nog meer zeer.
Ik denk dat het ook meespeelt dat ik ergens bepaalde angsten heb gecreëerd. Dat Rosie het laatste kindje is dat ik zal krijgen, dat mijn andere dochters geen kans meer krijgen om grote zus te worden, enzovoorts.
Als ik me goed voel, kan ik het allemaal prima relativeren. Maar op de dagen dat ik er niet zo lekker in zit, lukt het me niet. Dan zit ik weer in die rollercoaster van emoties.
Gelukkig duurt die hormonale dip hooguit een dag of 2. Daarna komt de positiviteit weer beetje bij beetje terug.
Werk
Ik ben nu alweer ruim 2 maanden aan het werk. En ik krijg nog steeds de vraag of ik het niet lastig vind met alle blije baby’s en gelukkige gezinnen om me heen. Maar – zoals ik al verwacht had– heeft mijn situatie geen invloed op de liefde en passie die ik voor mijn vak heb. Ook niet nu de tijd verder tikt.
Wat mij is overkomen zorgt er misschien wel voor dat ik mijn klanten nóg beter aanvoel en hun liefde voor elkaar op de juiste momenten vast kan leggen. En als ik aan het bewerken ben en de eindresultaten van de shoots zie… Dan word ik zó blij!
Het shooten zelf vind ik super om te doen. Zo was ik laatst bij een gezin met een drieling thuis. Een drieling, ja! De baby’s moesten nog een fruithapje krijgen. Hun mama was druk bezig om één van de baby’s uit bed te halen. Dus ik dacht: ach, waarom niet?! Ik help gewoon even mee! Ik ben dol op baby’s en ik hou van de gezelligheid in een gezin waar ik aan kan deelnemen. De shoot werd daardoor nog puurder en gezelliger.
Tijdens deze shoot-dagen krijg ik meer energie. Drukte, gezelligheid en de dagen vliegen voorbij. De mindere dagen zijn eerder die waarop ik op kantoor zit. Maar ik ben wel minder streng voor mezelf geworden. Waar ik vóór Rosie tot in de late uurtjes door bleef gaan, ben ik nu wat soepeler, luister ik naar mijn lijf en zoek ik de rust op. Dan wacht mijn klant maar iets langer. Ik denk dat ik heb geleerd om beter voor mezelf te zorgen. Dat vind ik in deze fase van rouw ook heel belangrijk. Ook al is mijn werk zó leuk, het is echt niet erg dat een klant in plaats van één week twee weken op het eindresultaat moet wachten.
Lieve Rosie, ik ben erg benieuwd hoe de komende weken eruit gaan zien. We gaan op vakantie met het gezin en ja, daar zijn we ook enorm aan toe. Maar ik ben bang voor het gemis. Je bent er natuurlijk altijd bij, maar toch ook weer niet. En dat blijft gewoon een groot, gapend gat in mijn hart.
Maar ik kom er wel. Met jou erbij in gedachten.
Love you
X Mama
Geredigeerd door Natasja Faassen