Het “nieuwe” is er af
We zijn de eerste vier maanden voorbij. Waar kracht en rust overheersten in de eerste 3 maanden, overheerst nu besef, leegte, angst en gemis.
Ik ben bang dat mensen Rosie niet meer de moeite waard vinden om over te praten. Dat mensen niks meer (durven) zeggen of vragen over haar. Maar dat is juist wat ik wél nodig heb. Een heel interview is overbodig, maar een “ik denk aan je” of een “hoe gaat het met je?” is al genoeg. Het kersverse-moedergevoel zal altijd blijven. Want Rosie is en blijft voor altijd mijn baby.
En ja, iedereen in mijn omgeving steunt me of denkt op zijn/haar eigen manier aan ons gezin. Soms word ik verrast. Mensen waarvan ik het niet perse verwacht had, zijn heel liefde- en begripvol. Mijn volgers op Instagram bijvoorbeeld. Of mijn klanten, kennissen. Maar ook de speciale groep mensen – mijn hechte vrienden en dierbare familieleden– zijn er altijd voor ons. Dat is fijn. In deze situatie zie ik pas aan wie ik écht wat heb.
Gelukkig overheerst de liefde rondom Rosie, waardoor mijn angst dat ze vergeten wordt op momenten een stuk minder is. Maar het blijft een rollercoaster van emoties die soms als balletjes in een flipperkast heen en weer bouncen.
Nick en ik zijn ruim 12 jaar samen en we hebben elkaar altijd vrij gelaten om ons eigen ding te kunnen doen naast ons gezin.
Zo ben ik vanaf het begin gewend dat Nick regelmatig een paar nachtjes weg is om te vissen. Laatst was hij ook nog een week weg voor zijn werk.
Vóór Rosie vond ik het heerlijk om een paar dagen alleen te zijn. Nick deed zijn ding, ik de mijne. Maar toen hij laatst weg was, miste ik mijn maatje. Mijn steun. De man die precies hetzelfde heeft doorstaan en me als geen ander begrijpt. Even ventileren bij hem na een dag vol leegte. Mijn tranen laten gaan, wetend dat er geen woorden nodig zijn om hem te zeggen wat ik voel.
Het is verdrietig en tegelijkertijd mooi dat deze ingrijpende gebeurtenis mij als mens heeft veranderd. Er is dan wel een gevoel van leegte en gemis, maar ik geniet veel meer van de kleine dingen en goede dagen als voorheen. De mooie dingen in mijn werk, wat ik bereikt heb, maar vooral van mijn gezin en de lieve mensen in mijn omgeving.
Rosie, de eerste weken na de 3-maanden grens waren enorm pittig, maar je geeft me ook zoveel moois. De zon schijnt weer. Ik kan soms weer lachen. Hopelijk zien we weer een paar goede dagen (of misschien wel weken) tegemoet.
-X-
Mama
Geredigeerd door Natasja Faassen
Foto’s gemaakt door MiniBaier & Bianca Rijkenbarg. Foto’s Bewerkt door mijzelf.