Al vrij snel nadat Rosie ons gezin rijker maakte, wisten wij het zeker: hopelijk komt er nog een wonder in ons gezin. Ik werd door mijn omgeving gewaarschuwd niet té snel weer zwanger te raken. De hormonen die nog in mijn lijf zitten, het rouwproces waar ik in zit. Een ‘vervangbaby’ is niet de oplossing. Noem het maar op. Ik heb van alles te horen gekregen. En allemaal goed bedoeld natuurlijk. Maar of ik er altijd op zit te wachten…
Mijn eigen gevoel
Ik vond dat we vooral naar ons eigen gevoel moesten luisteren. Dat deden we ook. Hoe staan we in een nieuwe zwangerschap? Hoe voelen we ons daarbij? En wat betekent het voor de toekomst met ons gezin? Afgaan op mijn eigen gevoel doet me goed. Het heeft me de afgelopen maanden op de been gehouden. Dus zolang er geen medische obstakels zouden zijn, wisten Nick en ik het zeker: Een nieuw wondertje is meer dan welkom.
‘We zien wel’
Na Rosie praatten Nick en ik regelmatig over onze kinderwens. ‘We zien wel’. Dat is wat we tegen elkaar zeiden. En een vervangbaby? Wat een onzin! Ons vierde kind kan Rosie nooit vervangen. Rosie is en blijft ons derde kind. Ik ben er vrij zeker van dat deze zwangerschap zwaar wordt. Maar dat zou bij een zwangerschap over een paar jaar niet anders zijn. Na Rosie is geen enkele zwangerschap meer ‘normaal’.
En toen werd ik zwanger
In eerste instantie voelden we zo veel blijdschap. We waren zó ontzettend blij toen we erachter kwamen dat ik weer zwanger was. Maar daarna ervaarde ik onrust en dubbele gevoelens. Het ene moment werd ik overspoeld door liefde, het andere moment overheerste het schuldgevoel. Het is lastig om onder woorden te brengen, omdat niet iedereen heeft meegemaakt wat ik meegemaakt heb. En gelukkig maar ook.
Blijdschap vs. verdriet
De rouwmomenten om Rosie zijn er nog steeds. Logisch en alleen maar goed. Hierdoor kom ik stapje voor stapje verder in dit nieuwe leven. Een leven waarin Rosie een belangrijke plek inneemt in ons gezin, maar niet fysiek aanwezig is.
Waar ik normaal mijn slechte dagen nam zoals ze waren, ervaar ik dat nu heel anders. Als ik geniet van mijn nieuwe zwangerschap, schiet mijn gevoel opeens de andere kant op. Dan vind ik het oneerlijk naar Rosie dat mijn intense verdriet plaatsmaakt voor blijdschap. Dan mis ik Rosie meer. Ik zou zó ontzettend graag willen dat ze hierbij was. Aan de andere kant voel ik onrust op de momenten dat ik verdrietig ben en pijn heb om Rosie. Zal de nieuwe baby hier wat van meekrijgen? Die stress wil ik niet hebben in deze nieuwe zwangerschap. Maar ik kan er niks aan doen. En als ons nieuwe wondertje geboren is, zal het ook nog vaak over Rosie gaan. Zij wordt nooit vergeten.
Liefde, geluk, verdriet, pijn. Het ligt zo verschrikkelijk dicht bij elkaar. En toch zijn het ook gevoelens die los van elkaar staan. Rosie is ons wonder dat nu meekijkt en altijd in mijn hart zit. Daar waar haar hartje stopte en waar nu haar broertje of zusje groeit. Dus een vervangbaby? Nee, daar geloof ik niet in. Maar wonderen? In die wel!
Geredigeerd door Natasja Faassen.