De eerste twee maanden na Rosies stil geboorte, leef ik op de automatische piloot. We worden overspoeld met lieve kaarten, berichtjes, telefoontjes. Ik voel in alles dat iedereen intens met ons meeleeft. Dat doet me goed. Want ja, we zijn trots op onze derde dochter. En ja, we mogen over haar praten. 

Een van de lastigste momenten in de eerste maand,  is de buitenwereld betreden. Al die gezichten. Iedereen kijkt. Het voordeel is dat ik veel deel op social media. Zo weten de meesten precies wat er speelt en hoe we er als gezin in staan. Heel fijn, zo hoef ik mijn verhaal niet steeds weer opnieuw te vertellen.
Maar de blikken van onbekende mensen, die zijn het lastigst. De supermarkt waar ik dagelijks hoogzwanger rondliep bijvoorbeeld.  Je ziet de medewerkers haast hardop denken: “Ze was toch zwanger? Waar is de baby dan?”
Misschien hebben ze het wel via-via gehoord.  De confrontaties van mensen die het niet weten, zijn het heftigst. “O, je bent bevallen?! En, is alles goed gegaan?”
Vol trots én met vers verdriet vertel ik dan over ons stilgeboren kindje. Maar ik voel dat mensen schrikken en dichtklappen. Logisch, maar ik praat juist graag over Rosie.

Grootste dip
Rond vier maanden komt de mokerslag die ‘stilte na de stilte’ heet. De eerste maanden is ons verlies vers, iedereen praat erover en mensen zijn er voor ons. Iedere dag weer. Het is logisch dat mensen na verloop van tijd weer doorgaan met hun eigen leventje. Ook al is het nog zo heftig. Maar met de tijd groeit bij ons gezin het besef dat Rosie er niet meer is. En niet meer terug komt. Voor mij als moeder begint het rouwen juist nu.
De stilte in mijn verlof, het gemis. Het doet pijn. Ik ben bang dat Rosie vergeten wordt. Er zijn dagen dat ik overvallen word door intense pijn. Ergens weet ik dat ze nooit vergeten wordt en dat mijn angst een loopje met me neemt. En die mokerslag in het rouwproces hoort er gewoon bij. Daarna kan ik weer liefde en rust ervaren.

Opklaringen na 4 maanden
Een nieuwe zwangerschap, zeker in het begin geeft het mij een positief gevoel. En dat ondanks ik nog midden in het rouwproces van Rosie zit. En nee, mensen: deze zwangerschap is géén vervanging. En weetje, zeg dat ook gewoon nooit tegen iemand die net een kindje verloren heeft. Het is de vervelendste opmerking of vraag die je kunt krijgen. Alsof Rosie óóit vervangen zou kunnen worden. Wat een onzin!
Maar de blijdschap van een nieuw wonder, dat geeft kracht en een liefdevol gevoel. Ons thuis was klaar voor een baby en dat verlangen is niet ineens verdwenen.
Ik ben een stuk rustiger nu ik weer zwanger ben. Ons gezin heeft zoveel liefde te geven. Het gemis van Rosie is na vier maanden niet opeens minder. Maar het verdriet wordt draaglijker. En de momenten waarop ik blijdschap ervaar van deze nieuwe zwangerschap, koester ik met heel mijn hart. Het is dubbel, maar o-zo mooi!

4 maart 2020 – een jaar later
Als ik nu  – precies een jaar later –  aan Rosie denk, voel ik blijdschap en warme gevoelens. De bevalling, de week met haar thuis, maar ook de uitvaart. Het was zo mooi en precies zoals wij als gezin zijn. We moesten direct handelen en hadden geen tijd om dingen te overdenken. Alles ging op gevoel. En daar ben ik megadankbaar voor: dat we ons gevoel bleven volgen, in alle beslissingen die we namen.
Ik kan alles nog zo goed voor me halen. Vooral de week dat Rosie bij ons thuis was. Ik teer daar nog elke dag op.
Maar er is één vraag die terug blijft komen: hoe zou Rosie nu zijn als 1-jarig meisje? Ik fantaseer hoe ze eruit zou zien. Welke kleertjes ze aan heeft en of ze meer op Mae of Loïs lijkt. Maar relativeren doe ik ook. En dan is het zoals het is. Ik weet niet hoe ze er nu uit zou zien. Rosie is voor altijd onze baby. En ik als ‘babyverslaafde’ vind dat een heel mooie gedachte. Rosie is voor altijd de baby in ons gezin.

 

 

Lieve, mooie Rosie,
Vandaag zou je 1 jaar zijn geworden. Samen met oma zou je kaarsjes uitblazen. Of proberen dan. Maar echt lieverd, wij blazen vandaag het kaarsje voor je uit. Er zijn ballonnen en we eten taart. Je bent voor altijd onze derde dochter. En ieder jaar vieren we jou weer.


Mama houdt van je. Happy birthday, my baby.

 

Foto’s: Bianca Rijkenbarg.
Geredigeerd door Natasja Faassen