Na alles wat er gebeurd is, weet ik het bijna zeker. Wonderen bestaan!
Juli
Ik had al niet al te beste dagen achter de rug. En toen was het ook weer tijd om ongesteld te worden. En ja, hoor. Zondagochtend brak het door. Helaas.
Ik had er al rekening mee gehouden, dat wel. Ik probeerde me minder te focussen op het hele “ik-wil-graag-zwanger-worden-idee”. En dat ging me in juli beter af dan de maand daarvoor. Toen was ik zó erg ongesteld geworden. Zo erg had ik het nog niet eerder meegemaakt. Wekker ‘s nachts en elk uur een bezoek aan het toilet.
Ik sprak de verloskundige erover. Ik zei dat ik me soms toch té ongerust maakte. Of het allemaal wel goed zit beneden, of ik überhaupt nog zwanger zou kunnen worden. Er was tenslotte na de bevalling en nacontroles niet meer ‘naar binnen gegluurd’ door de poezendokter. Door mijn aanhoudende ongesteldheidsklachten adviseerde ze om toch even contact op te nemen met de gynaecoloog. Aangezien de lijntjes na Rosie erg kort zijn, kon ik dezelfde week nog terecht in het ziekenhuis.
Dinsdag 30 juli
Eenmaal aangekomen bij de gynaecoloog praatten we wat bij en daarna kon ik weer: Hop! Met de benen wijd in de beugels. Of ik dat ongemakkelijk vind? Neuh, ik heb daar geen problemen mee. En na drie bevallingen al zeker niet meer.
Op de echo was een soort bolletje te zien dat er niet hoorde. Het leek wel een poliep of een stukje weefsel van Rosie’s placenta. Omdat de gynaecoloog niet goed kon zien wat het was, besloot ze een vervolgafspraak voor vrijdag 2 augustus te maken. En oja, of ik even snel wilde bloedprikken om te bevestigen dat ik in ieder geval niet zwanger was. Dan kon ze de waterecho uitvoeren. Tijdens een zwangerschap mag dat namelijk niet. Ik had een helse menstruatieperiode achter de rug dus ik dacht: ‘Dit is totaal niet nodig’ Maar goed, Prikken maar!
Woensdag 31 juli
Ik verloor weer bloed en was extra opgelucht dat ik aan de bel had getrokken. Want ja, als daar iets zit dat er niet hoort te zitten, kan het gerust een nieuwe zwangerschap tegenhouden. Zo zie je maar, dacht ik nog. Altijd mijn gevoel volgen!!
Vrijdag 2 aug
Zenuwachtig reden we richting de polikliniek van het ziekenhuis. En toen we naar binnen werden geroepen, vertelde ik direct over mijn bloedverlies woensdag. De gynaecoloog typte er op los. En toen kwam het.: ‘Ja, soms kom je voor verrassingen te staan. En dit is toch wel een hele grote. Uit de bloedtest blijkt namelijk dat je ZWANGER bent.’
Er ging van alles door me heen. What?! Hoe dan? Wat was die enorme ongesteldheid dan geweest. En waarom zagen we dinsdag niks?!
De gynaecoloog was net zo verbaasd als wij. ‘Ja, uhh, het is écht heel apart. Ik zag dit ook niet aankomen,’ zei hij nog. ‘Daarom kijken we nog even met een normale echo, een waterecho doen we dus niet.’
Mijn baarmoeder kwam in beeld en het zag er uit of er een heel ander persoon – of beter gezegd baarmoeder – te zien was. Ik grapte nog: ‘Ik heb geen tweelingzus, hoor.’
Het bolletje van dinsdag was nergens te bekennen. We zagen een beginnende zwangerschap, precies zoals de bloedwaarden ons vertelden. Er was geen eitje te vinden aan de eierstok. In plaats daarvan zagen we een zwart rondje met een wit stipje.
Onzeker en blij tegelijk maakten we een afspraak om opnieuw bloed te prikken. Dan konden we zien of het hormoon goed was gestegen de afgelopen dagen. Na een middag kniezen, werden we gebeld: ‘Mevrouw Van ‘t Klooster, de waarde van dinsdag was 900. Inmiddels zit je nu op 3600. We kunnen dus zeker spreken van een goed beginnende zwangerschap!’
Halleluja! Ik geloofde mijn oren niet. Wat is dit? Bestaan er dan toch wonderen?!
En toen vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Ik was moe. Anders moe dan normaal ofzo. En een bepaald luchtje van Nick vond ik weer heftig ruiken.Dolgelukkig, maar toch heel onzeker besloten we de echo van 13 augustus af te wachten.
13 augustus
Een spannende dag. Ik wist immers niet wat ik zou zien op de echo. ‘Kom maar snel liggen,’ zei de gynaecoloog. ‘Gaan we eerst eens even kijken.’ En daar was het: een soort rijstkorrel met een knipperlichtje. Een kloppend hartje! !
20 augustus
We gingen weer voor het eerst naar de verloskundige. En we werden met liefde ontvangen! En ja, dat prachtige, kloppende hartje. Ik kon met een gerust hart op vakantie met mijn gezin.
Vakantie
In de vakantie voelde ik veel onrust. Ik had extra tijd om na te denken. Ik miste Rosie extra erg en merkte dat ik angstig werd over de zwangerschap. Ik voelde me te goed, ik was niet misselijk. Gelukkig kon ik tussendoor ook enorm genieten van mijn gezin. Daardoor kon ik het deels loslaten. Na de vakantie kon (en mocht!) ik gelukkig terecht bij de verloskundige voor een echo.
Een elke keer als dat ding op mijn buik werd gezet, hield ik mijn adem in. Komt er weer een kloppend hartje in beeld? Of is het weer mis? Maar nee, hoor. Daar zag ik het weer. Yes! Het wonder bewoog zelfs. Met een gerust gevoel konden we naar huis. Daar werd ik weer rustig.
Helaas duurde het maar even voordat het onzekere gevoel weer naar boven kwam. ‘s Avonds lag ik al vroeg in bed. Ik was doodop van de reis en de gierende hormonen. Opeens voelde ik wat, het leek net alsof ik in bed had geplast. Ik rende naar de wc en zag enorm veel bloed. Een stolsel zag ik ook. In paniek riep ik Nick dat hij moest komen kijken. Snikkend vertelde ik hem dat het niet anders kon dan dat ik de baby verloren had. We keken samen naar de prop in het toilet. Je kon een speld horen vallen. In paniek appte ik mijn moeder en mijn ouders stonden binnen no time in onze slaapkamer. Ik belde de verloskundige en ik mocht weer gelijk langskomen. Ik bereidde me voor op (weer) verschrikkelijk nieuws.
Eenmaal aangekomen bij de verloskundige kon ik mijn ogen niet geloven. De echo werd gemaakt en ik zag het nog steeds: een bewegend knipperlichtje. Een gezonde baby met een kloppend hartje!
Helaas ben ik deze zwangerschap een pechvogel met onverwachte bloedingen. Bloedingen die vaker en onverklaarbaar voorkomen. Er zijn meerdere echo’s gemaakt om ons gerust te stellen. De termijnecho hebben we inmiddels ook gehad. En het gaat goed met de baby.
We gaan met alle liefde deze zwangerschap tegemoet!
Geredigeerd door Natasja Faassen.