Tijdens de zwangerschap van Kate, was ik heel benieuwd hoe ik in het leven zou staan. Zou ik Kate met Rosie vergelijken? Zou ik Rosie zien als ik naar Kate zou kijken? Verzacht het mijn pijn of krijg ik een harde klap na?
Rosie en Kate
Ik denk dat er – omdat de start van Kate zo enorm heftig was met gebroken vliezen en daarna de vroeggeboorte – eerste instantie weinig tijd was om stil te staan bij het gemis van Rosie. Als Kate gewoon volgroeid geboren werd, we direct naar huis mochten en konden genieten van een normale kraamperiode, was het gemis van Rosie misschien wel aanweziger geweest. Dan was het misschien allemaal harder binnen gekomen. Maar we kregen er een ‘nieuwe zorg’ bij: gaat Kate het wel redden? Het was extreem pijnlijk dat ik wéér geen normale kraamweek kon beleven. Maar goed, Kate leeft. Godzijdank. En dat is het belangrijkst.
Voor altijd mijn baby
Na Kates’ geboorte voelde ik nieuwe liefde en puur geluk. Geen Rosie, want Kate is zo’n ander meisje. En zoals ik altijd al zeg: Rosie is en blijft voor altijd mijn derde baby. Ondanks dat ze nu 1 jaar zou zijn, zie ik haar nog steeds voor me zoals we haar wegbrachten. Onze baby. Ze verandert niet voor mij. Ik dacht dat ik bij elke ontwikkeling die Kate door zou maken, terug zou denken aan Rosie. Hoe zou zij het gedaan hebben? Maar nee, dat is niet het geval.
Liefde vs. verdriet
De extreme pijn van het gemis en dat keiharde verdriet is na ruim een jaar deels verzacht. Er is ruimte gekomen voor nieuw geluk. En dat geluk voel ik ook écht. Ik ben zo enorm dankbaar en blij dat we Kate erbij hebben. Zij voelt voor ons allemaal echt als een wonder. Maar de rouw, het gemis en de pijn van Rosies overlijden zal nooit weg gaan. Soms voel ik dat mensen denken: ‘Ah ja, maar nu is alles weer goed, toch?’ Maar zo simpel ligt het niet. Ja, we voelen ons blij en voelen heel veel liefde en geluk. Maar de nachtmerrie die we doorstaan hebben, zullen we ons hele leven met ons meedragen. Ik denk nog iedere dag aan Rosie. Maar ik heb niet meer dagelijks intens verdriet. Het is dragelijker geworden. En dat kon ik me een jaar geleden totaal niet voorstellen. Al neemt het de pijn niet weg, het leven is mooi genoeg om weer op volle toeren te genieten
Ook al zal het zonder Rosie nooit helemaal compleet voelen.
Geredigeerd door Natasja Faassen