De week thuis met Rosie stond – naast de momenten met haar genietend in bed – ook in het teken van een uitvaart regelen. Een uitvaart waarbij alles tot in de puntjes geregeld moest zijn. Zo ook de bloemen.
#TeamBloemen
Mijn vader en ik werden al snel ‘Team Bloemen’genoemd. Je zou er een hashtag van kunnen maken. Nick en mijn moeder werden er soms lichtelijk moe van dat we ons overal tegenaan bemoeiden en het nergens mee eens waren. Ze trokken al snel de conclusie dat #TeamBloemen het samen maar uit moest zoeken.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik regelde de bloemen tijdens de dienst en mijn vader had een prachtig idee voor het grafje. Ik wilde namelijk de stukken van de dienst mee naar huis nemen. Maar helemaal géém bloemen bij het grafje, dat vond opa niet kunnen. Dus wat deed opa? Hij regelde 200 rozenknoppen in zijn dochters’ lievelingstinten. Want ja, zijn dochterlief heeft nogal een uitgesproken mening…
Het mooiste plekje in het bos
Nadat we Rosie hadden begraven, gingen de opa’s en de begrafenisondernemer naar het grafje om de bloemen neer te leggen. Nick en ik gingen erheen toen het af was. En wow! Wat een ongelofelijk mooi effect al die bloemen bij elkaar. Stil en verdrietig, maar met veel liefde keken we naar het mooiste plekje in het bos. En we wisten meteen: hier moeten we iets mee voor het uiteindelijke monumentje.
De weken erna brainstormden we erop los. We wilden iets met een rozenbed, maar wel iets wat blijvend is en niet door de hertjes zou worden opgepeuzeld. Iets kostbaars wat ook lang mooi blijft. Iets wat ook weer bij Rosie’s geboortekaartje zou passen.
AnnaAnna Gedenktekens
Eigenlijk met alles weten wij al heel snel hoe we het willen. Soms iets té duidelijk, maar het is wel superhandig. Toen we het idee concreet in beeld hadden, ging ik op zoek naar iemand waar ik een klik mee voelde en die mijn ideeën zou snappen. Ik gooide er een paar mailtjes uit. Uiteraard met veel uitleg en foto’s, en al snel was daar de klik met Mady- Ann van AnnaAnna Gedenktekens. Een enorm lieve, open vrouw die open staat voor nieuwe ideeën. We hadden een lang telefoongesprek en spraken af om bij haar atelier langs te komen. Natuurlijk koos ik iemand in het midden in het land in plaats van onze eigen regio. Dat ben ik dan weer. Maarja, ik voelde gewoon: deze vrouw snapt ons.
We reden richting Amersfoort en de eerste ontwerpen werden op tafel gelegd. Ok, toch even iets heel anders dan wij in ons hoofd hadden. Zo zie je maar weer: afspreken om ideeën te bespreken is gewoon écht nodig. Zo kun je elkaar dingen laten zien en brainstormen. Al vrij snel werden alle eerste ontwerpen van tafel geveegd en begonnen wij ons idee uitvoerig te bespreken.
Epoxy
Één van de eerste dagen na de geboorte van Rosie kreeg ik van een lieve kennis een prachtige roos in epoxy(Transparante giethars). En die roos staat nog altijd op mijn nachtkastje te pronken.En toen kwam ons idee pas echt tot leven. Het rozenbed van Rosie moest in epoxy komen. Binnen no-time hadden we het hele idee rond. Een rozenbed van zijden rozen in epoxy met daarop een glasplaatje met Rosie’s naam en geboortedatum. De kleuren van haar kaartje wilden we graag terug laten komen in de rozen, dus we kozen voor echt bladgoud.
Wij regelden zelf de rozen in de juiste kleuren. En ja, ik als control freakwilde ook zelf de schikking van de rozen bepalen. Ik legde de rozen thuis neer samen met mijn gezin en stuurde alles op naar Mady-Ann.
Rosie’s Rozenbed
Na weken wachten was het dan zover. Het mooiste monumentje zou bijna klaar zijn en geplaatst worden. Maar bij de laatste laag epoxy ging er iets mis. Het rozenbed moest opnieuw gemaakt worden en de rozen geschikt. Ik had niet een heel goede week. En man, dan zijn dat soort tegenslagen echt even bikkelen. Maar alle liefde voor Anna Anna. Ze hebben er echt alles aangedaan om het zo snel mogelijk te regelen en opnieuw te maken en al snel kregen we bericht: ‘We gaan jullie prachtige monumentje plaatsen.’
Kijk zelf maar, het is prachtig mooi.
Net zo prachtig als onze Rosie.
Foto’s gemaakt door Bianca Rijkenbarg & mijzelf.
Geredigeerd door Natasja Faassen.