‘Het is zeker naar en vervelend dat je nooit precies zal weten waarom Rosie is overleden?’Of ‘Denk je niet vaak: wat nou als ze eerder was gehaald?’
Vragen die ik de laatste tijd steeds meer krijg van mensen. In onderstaande blog vertel ik je waarom ik niet bij deze vragen stilsta en wat ik doe om mijn verdriet een plek te geven.
Doorgaan en accepteren
De antwoorden zijn eigenlijk heel duidelijk. Misschien kunnen anderen (mensen die niet hetzelfde hebben meegemaakt) het zich niet zo goed inbeelden. Maar nee, die vragen stellen wij onszelf eigenlijk niet. We houden ons daar niet teveel mee bezig. Het ergste wat je als ouder kunt meemaken, overkomt je. Belangrijker is het om juist dát een plekje in je leven te geven. Op een goede manier, zonder te denken: ‘Wat als?’
Uiteraard dacht ik de eerste dagen na het nieuws van Rosie: ‘Hoe heeft dit in godsnaam kunnen gebeuren?! Heb ik iets over het hoofd gezien? Heb ik signalen gemist?’ We wisten al vrij snel dat het niks uit zou maken om in die vragen te blijven hangen. Het heeft gewoon totaal geen zin. We krijgen Rosie er niet mee terug. Vrijwel direct na de geboorte van Rosie voelde ik aan alles dat het niet voorkomen had kunnen worden. Ook wist ik eigenlijk al dat de onderzoeken niks zouden opleveren. Als er wél wat uit was gekomen, had het ons eerder verbaasd. En misschien had het ook wel woede of angst met zich meegebracht. Wat is dan beter?
Rosie was een prachtig mooi meisje dat af was, een volmaakte baby die eerder groot dan klein was. Het heeft geen zin om erover te blijven piekeren. Of om boos te zijn. En dan word je boos, maar op wie? Deze verschrikkelijke gebeurtenissen gebeuren helaas in het leven. Je verwacht alleen nooit dat het jouw gezin overkomt. Door met vragen te zitten waar we nooit een antwoord op krijgen, komen we nergens. Sterker nog, ik denk dat het ons rouwproces alleen maar zou vertragen en bemoeilijken.
Wat als Rosie eerder was gehaald?
Er was totaal geen reden waarom ik eerder ingeleid zou moeten worden. Rosie deed het tot aan de laatste dag heel goed in mijn buik. En dat liet ze maar al te graag weten met haar harde karateschoppen. Alle onderzoeken en controles waren goed en met 40 weken waggelde ik nog gewoon vrolijk rond. En stel dat ze eerder gehaald was.. Dan was het misschien een wiegendood geweest. We zullen het nooit weten. En ook hier geldt weer: we krijgen de antwoorden niet en we halen ons meisje er niet mee terug.
Ben je bang?
Ik ben niet extra angstig voor een eventuele volgende zwangerschap omdat we niet weten waarom Rosie is overleden. Mijn moedergevoel zegt dat het vooral pech is geweest, hoe ontzettend hard dat ook is. Ik hoop alleen maar dat er ooit nog een gezond kindje aan ons gezin wordt toegevoegd. Natuurlijk zal een volgende zwangerschap meer spanning met zich meebrengen, maar ik weet zeker dat wij dat als gezin aankunnen. Ook zal er extra begeleiding zijn en natuurlijk is het altijd afwachten hoe je het op dat moment allemaal zal ervaren. Maar wat ik zeker weet: ik heb vertrouwen in de toekomst.
Hoe gaat het fotograferen van baby’s en gezinnen?
Zoals ik in een eerder blog aangaf, is mijn werk mijn hobby. Mijn passie. 70% van mijn werkzaamheden bestaat uit het fotograferen van pasgeboren baby’s en zwangere dames. Ik heb heel veel plezier in mijn werk. Als ik een baby zie of fotografeer, leg ik niet automatisch de link naar Rosie. Een andere baby is een ander mens. Niet mijn kind. Niet mijn Rosie. Ik ben verdrietig dat ze er niet is, maar mijn situatie staat los van baby’s uit andere gezinnen. Gelukkig ervaar ik het op deze manier. Ik kan me namelijk voorstellen dat andere lotgenoten daar jaloerse gevoelens bij kunnen krijgen.
Hoe gaat het nu?
Tuurlijk heb ik momenten dat ik enorm verdrietig ben en het oneerlijk voelt dat Rosie geen kans heeft gekregen in dit leven. Het gemis van onze baby in huis doet pijn. Op die dagen huil ik, maar geef ik mijn gevoel aandacht. Dat lucht op. En dan weet ik dat ‘het is zoals het is’ en we daarmee verder moeten gaan. Accepteren, relativeren en het beste uit het leven halen. En Rosie is er gewoon altijd bij. In gedachten en bij iedere handeling die ik doe.
Foto’s gemaakt door mijzelf.
Geredigeerd door Natasja Faassen.