We hadden nog amper het besef van wat ons was overkomen. Direct moesten we beginnen met het regelen van de uitvaart van Rosie. Iets waar je totaal niet mee bezig bent als je een kindje verwacht. Iets waar wij überhaupt nog amper mee te maken hebben gehad in ons leven.
We kwamen er al snel achter wat voor gedoe het regelen van een uitvaart is. Natuurlijk konden we bepaalde dingen uit handen geven. Maar wij wilden – zoals onze familie/vrienden ook wel van ons weten– alles tot in de perfectie regelen. En vooral alles zelf in de hand houden.
Nick hield zich bezig met de muziek en het draaiboek. Ik vond de foto’s en styling belangrijk. Van bloemen, grote ballonnen tot een geweldig mooie taart. Zo waren we samen een team en werd het in onze ogen precies zoals we wilden.
We kozen ervoor om de uitvaart in besloten kring te houden met onze families en naaste vrienden. Maar ook andere betrokkenen, zoals de verloskundige en de juffen van Mae en Loïs, waren aanwezig.
11 maart 2019
We voelden ons rustig en krachtig.
Dit is het laatste wat we voor ons meisje kunnen doen. En wij kunnen dit!
‘S ochtends kleedde ik de meiden en mezelf aan en rond 9:00 uur arriveerde onze lieve fotografe Bianca. Onze ouders waren ook bij ons thuis. Daarna reden we met de familie naar de begraafplaats.
Eenmaal in de aula van de begraafplaats checkte ik de styling. Waren alle oubollige kleedjes van tafel gehaald? Stonden de bloemenvaasjes er nu op? Hoe lagen de bloemenkransen er bij? Was die enorm mooie taart al neergezet? En ohja, was ik mijn speech-brief écht niet vergeten? (Ehh, natuurlijk niet. Die had ik in drievoud bij me).
Alles was gereed en we doken met onze naaste familie de gezinskamer in. De spanning zat er flink in en de muziek die Nick van A tot Z had bepaald begon met afspelen.
Ok, dit het moment dat de deuren opengaan voor de genodigden.
We hadden iedereen gevraagd een roos mee te nemen voor ons meisje. Zo zouden we een heel grote, mooie bos met rozen als aandenken hebben.
En toen was daar hét moment. We moesten naar binnen, de aula in. Onze ouders, broer en zussen gingen ons voor. Daarna liep ik met Mae en Loïs erachteraan. Maar net voordat ik de aula binnen liep, voelde ik een lichte paniek in me opkomen.
Shit, die zaal zit natuurlijk bomvol met mensen en alle ogen zijn op ons gericht. Tegelijkertijd zei ik tegen mezelf: ‘Kom op, Stef. Dit kan jij! Gewoon rustig ademhalen.’
Ik keek één seconde de zaal in. Dat was heftig. Al die verdrietige gezichten van familie en vrienden. De tranen voelde ik over mijn wangen stromen. Vanaf dat moment besloot ik niet meer de zaal in te kijken. Ik moest immers nog speechen en wilde dat niet overstuur doen. Daar moest ik sterk voor zijn. Nick volgde ons en droeg het kistje dat Mae en Loïs versierd hadden en waar onze Rosie in lag.
Speech
De dag na de geboorte van Rosie hadden Nick en ik het over speechen op de uitvaart. Gaan we dat doen? Nick was gelijk zeker van zijn zaak. Hij zou sowieso speechen. Ik twijfelde. Kan ik dat wel? Dat het bij mij past is zeker, maar hallo! Het is mijn kindje waar ik nét van ben bevallen. De emoties zijn zo enorm hoog. Dalijk sta ik alleen maar te huilen en kom ik niet uit mijn woorden. Daar heeft niemand wat aan.
Nick adviseerde me er rustig over na te denken.
Al vrij snel besloot ik dat ik ook ging speechen. Dat wilde ik doen voor mijn mooie meisje. Het was het laatste wat ik voor haar kon doen en ik was bang dat ik er anders spijt van zou krijgen. En wat ben ik blij dat ik het gedaan heb! Ja, het was heftig en emotioneel. Maar ik hield mij staande, met mijn twee andere dochters aan mijn zijde. Ik ben trots op mezelf, mijn gezin en mijn naasten.
Graag deel ik mijn speech voor mijn mooie dochter Rosie. Woorden die puur en direct uit mijn hart zijn gekropen.
Dat ik moeder hoopte te worden, was als klein meisje al te zien. Een echte poppenmoeder. Ons eerste wonder Mae maakte mij dan ook een échte mama. Wow, wat een intense ervaring is het om moeder te worden! Ik weet nog dat ik vlak na Mae’s geboorte zei: ‘Ik hou het bij één kindje, want zoveel als dat ik van haar hou, zal ik toch nooit van iemand anders kunnen houden? Overigens kon ik gerust na vijf minuten weer roepen: ‘Ik wil er wel vijf! Dit is zoooo bijzonder!’ En ja, nu ben ik gewoon moeder van drie – ja, drie!– meiden. En het is echt zo, van elk kind hou je net zoveel. Hoe kan je dan één van je meiden moeten laten gaan? Het is gewoon niet te bevatten.
Lieve Rosie,
9 maanden mocht ik je dragen. Maanden voelde ik je trappelen of naja, zeg maar gerust ‘karateschoppen’. Je was zo levendig aanwezig. Wat heb ik van jou genoten. Oké, oké. Buiten die eerste drie maanden. Want man, wat maakte je me misselijk, kleine meid.
Ik kon uren fantaseren hoe je eruit zou zien. Zou je blauwe ogen hebben of net als je zusjes en papa die mooie bruine kijkers? Zou je het lieve rustige Mae-karakter hebben of zou je meer van ons energiebommetje hebben?
Een babykamer maken en een kledingkast vullen. Yes, ik kon weer helemaal los. En dat heeft papa ook geweten. Je weet wel, die man in dat oranje/witte busje die dagelijks aanbelde. Sorry schat.
Mijn lichaam voelde deze zwangerschap ijzersterk en toch kwam daar dat moment.
Je was stil, té stil.
Het leven is je niet gegeven. Waarom? Die vraag zal altijd in mijn hoofd spelen, want als ik naar je kijk zie ik een baby. Mijn baby, die gewoon volmaakt af is. Een welvarende baby met spekwangen en steltenlange benen. Deze week mochten we je bij ons houden en wat pas je goed in ons gezin. Je zusjes zijn zo megadol op je en lieten mij tijdens de intens verdrietige momenten zien dat ik juist moest genieten. Want hallo, ons zusje is geboren!
Mae die zorgde dat je knuffel netjes naast je lag en je het liefst continu kusjes gaf. Loïs die op het bed kunstjes doet en heel hard roept: ‘Rosie, kijk eens wat ik kan!’ En hop, ze maakt een halve handstand.
Rosie, ik heb uren naar je gekeken en met je gekroeld. Ik heb enorm van je genoten. Hoe kan dat nu genoeg zijn voor mijn verdere leven? We moeten je laten gaan en dat doet pijn. Ik wil ’s nachts wakker worden om je te troosten en te voeden. Ik wil je luiers verschonen en de zoektocht aangaan wie je bent. Ik wil je over een paar jaar zien dansen met je grote zussen en af en toe achter het behang plakken.
Het zal een enorme zware tijd zijn voor ons gezin. Maar lieve Nick, ik wil jou nog zeggen hoeveel ik van je hou. Jij bent de beste man en papa die ons gezin kan wensen. Mede door jou had ik een fantastische zwangerschap waar ik nu extra dankbaar voor ben. Ik weet zeker dat wij er sterker dan ooit uit gaan komen met elkaar en onze geweldige drie dochters.
Want ja, Rosie zal altijd bij ons zijn.
Lieve Rosie, ik ga je zó ontzettend missen. Je was zó gewenst.
Mama houdt van jou.
Voor altijd.
Geredigeerd door Natasja Faassen