4 maart 2019. Rosie werd om 10:53 uur geboren. Na de uitgebreide kroelmomenten moesten we beslissen of we haar direct wilden aankleden en in een gekoeld bedje plaatsten of in koud water wilden leggen. Zelf hadden wij nog nooit gehoord van deze “watermethode”. Het ziekenhuis was er erg over te spreken dus we besloten het een kans te geven.
Na uitvoerig met Rosie te hebben gekroeld, legden we haar in een koud badje. Het ziekenhuis zei dat haar kleur dan bij zou trekken. En dat gebeurde inderdaad. Haar blauwige/paarse tint veranderde vrijwel direct in lichtroze. We moesten wennen aan het idee, maar uiteindelijk was het zo vredig om haar te zien liggen in het water.
Na een nachtje in het ziekenhuis besloten we haar thuis ook nog in het water te leggen. We zagen dat haar lichtroze kleur namelijk snel vervaagde als ze eenmaal uit het water was. Aangezien we geen badje thuis hebben (alleen een tummytub), belde ik mijn vader op. En zoals mijn vader is, sprong hij gelijk in de auto om een badje, ijsblokjes en liters aan Spa blauw te halen. Want ja, ook opa wilde natuurlijk dat zijn derde kleindochter er mooi bij zou liggen. Half werk zit er niet in, het moet goed zijn. Dat heb ik dus van mijn vader. We drinken alleen nu nog dagelijks Spa blauw, dat snap je.
Thuis wikkelden we Rosie in een doek, zodat Mae en Loïs haar konden ontmoeten. In een doek én met een mooi mutsje op haar hoofd: als een slapende baby lag Rosie in haar wieg. En toen kwamen de trotse, grote zussen aan lopen. Een prachtig moment met blije koppies die ons lieten weten dat het hoe dan ook fijn was dat ze hun kleine zusje konden ontmoeten.
We doken op het grote bed, kroelden en bewonderden Rosie samen als gezin. Mae en Loïs hebben zelfs geholpen om Rosie in het water te leggen. Nick en ik dachten dat ze dat misschien wel spannend zouden vinden. Rosie’s huid was namelijk best beschadigd, iets wat niet ongewoon blijkt te zijn bij stilgeboren baby’s. Maar nee, de meiden vonden het niet spannend of eng. Kinderen kijken daar toch anders tegenaan. Ze nemen het zoals het is.
Maar na 2 dagen in het badje merkten we – ondanks dat Rosie’s huidskleur ontzettend mooi bleef – dat er ook nadelen aan de watermethode zitten. En dat ligt voornamelijk aan hoe je er zelf mee omgaat. Ik wilde graag kroelmomentjes met Rosie, meerdere keren op een dag. Maar door haar telkens in- en uit het water te halen en in doeken te wikkelen, werd haar huidje erg fragiel en kwetsbaar. We lieten haar balsemen en kleedden haar aan zodat ze voor de rest van de week in een gekoeld wiegje kon liggen. Haar kleur liep wat terug, maar bleef best nog lang goed. Ook was het een stuk makkelijker om haar uit het wiegje te pakken en haar alsnog te knuffelen. Voor Mae en Loïs ook fijn, ze konden vaker naar hun zusje kijken en haar een kroel of kus geven. Maar na het kroelen, moest Rosie weer snel in de wieg. Dan zou ze – hoe gek dat ook klinkt – ‘langer goed’ blijven.
Van tevoren was ik bang dat de meiden zouden schrikken van Rosie’s kleurverandering. Maar echt waar, ze hebben totaal geen angst of ongemak gekend. Hun liefde voor hun kleine zusje overheerste volop. Ze hadden gewild dat Rosie voor altijd bij ons kon blijven.
En ja, dat had ik ook zo graag gewild.
En ook al was het maar een week.
Deze week met Rosie was prachtig mooi.
Geredigeerd door Natasja Faassen
Foto’s gemaakt door onszelf & Bianca Rijkenbarg.
Foto’s Bewerkt door mijzelf.