De wereld zoeft door als een sneltrein. De kinderen gaan naar school en het kinderdagverblijf. De boodschappen worden gehaald en de 7 wassen in de week draaien weer door. De leegte is voelbaar aanwezig. Elke minuut, elke seconde van de dag denk ik aan Rosie.
De eerste weken na de uitvaart
Het landt allemaal langzaam. Ik ben bevallen van ons derde dochtertje en we hebben haar moeten begraven. De babykamer is af, maar blijft leeg. Haar kleertjes hangen gewassen in de kast. De box staat er nog steeds. We kunnen niet genieten van ons wondertje. In plaats daarvan zijn we bezig met ziekenhuisbezoeken en het ontwerpen van Rosie’s grafje. De felicitatiekaartjes zijn vervangen door rouwkaarten. Zoveel mooie berichten en cadeaus zijn onze kant opgekomen. Het is bijzonder hoe iedereen met ons meeleeft. Dagelijks vechten we om deze nachtmerrie een plek in ons leven te geven.
Want Rosie, jij zult altijd onderdeel van ons leven zijn.
Door onze andere dochters begon het alledaagse leven vrijwel direct. Vooral in het begin was dit verdomd lastig. Ouders op het schoolplein steunen me met lieve woorden. Soms met een kroel, soms met een aai over mijn schouder. Ook kom ik ouders tegen die niet weten hoe ze moeten reageren of me het liefst ontwijken. Logisch ook wel, want ik snap dat het lastig is. Ik ga ervan uit dat iedereen met goede bedoelingen handelt. De mensen die dichtbij me staan vangen me op met een fijn praatje en lieve opmerkingen. Dat vind ik prettig. Ik heb liever dat iemand me gewoon aanspreekt of in ieder geval gewoon gedag zegt in plaats van dat ik ontweken word.
De eerste keer boodschappen doen na de bevalling vergeet ik nooit meer. Al die dames in hun gele pakjes. Wat zouden ze nu denken? Ze zagen me daarvoor natuurlijk hoogzwanger door hun winkel waggelen. Denken ze nu dat ik een baby thuis heb zitten? Of weten ze ‘het’? Er spookte van alles door mijn hoofd.
Inmiddels ga ik een stuk beter de confrontatie aan met de buitenwereld. De ene dag met een oprechte glimlach. Dan voel ik me goed. De andere dag verslagen. Verdrietig en leeg. Dan hangt de donkere wolk weer boven mijn hoofd en zie ik het even niet meer zitten.
Het nieuwe leven
Het nieuwe leven gaat vanzelf. Maar zoals het vóór 4 maart 2019 was, zal het nooit meer zijn. Het gemis zal blijven. We laten het over ons heen komen. Zo goed en zo slecht als we kunnen. In dit nieuwe leven heeft Rosie altijd een bijzondere en belangrijke plek. Beetje bij beetje hopen we weer te genieten. Beetje bij beetje hopen we weer wat positiever naar de toekomst te kijken.
Onze andere dochters praten dagelijks over Rosie. Mae speelt in Rosie’s kamertje en kleedt haar pop met haar pakjes. Ze neemt haar ‘grotezussenrol’ heel serieus. In haar rollenspellen zie ik hoe zij op haar manier het verlies van haar zusje verwerkt. Heel mooi hoe ze dit doet. Het geeft me kracht. Soms een traan. Het is mooi, maar ook confronterend.
De dagen dat ik met het gezin op pad ga laten mij weer een beetje stralen. Op het strand geniet ik van mijn spelende meiden, maar in mijn gedachten mis ik Rosie. Tijdens mijn zwangerschap beeldde ik me al in hoe ik haar bijvoorbeeld de borst zou geven op dit soort momenten. Ze had er zó goed bij gepast. Ik had haar het leven zó gegund. De o-zo-normale dingen maken het extra confronterend. Dan slaat het verdriet weer toe. Na die fijne dagen als gezin mis ik Rosie nog erger.
Langzamerhand pakte ik ook mijn werk weer op. Extra spannend natuurlijk, want hoe zou ik me daarbij voelen? Zou ik instorten na een babyshoot? Ik ben erachter dat je dat pas weet als je het ook echt gedaan hebt. Gelukkig liet mijn intuïtie mij niet in de steek. Het was oprecht fijn om weer aan de slag te gaan.
Het bewees maar weer dat het ontzettend belangrijk is om werk te doen waar je blij van wordt. En mijn werk is mijn passie.
De lastige momenten
Lastig zijn vooral de momenten dat ik mensen tegenkom die mijn verhaal niet kennen. Als we met ons gezin op het terras zitten en mensen zeggen: “Ahh, kijk dat leuke gezin eens met die twee prachtige dochters.” Mensen die logisch genoeg vragen hoe oud onze tweedochters zijn. Momenten waarop je wilt dat Rosie ook te zien is. Dat mensen weten dat je niet twee, maar driedochters hebt.
Toen ik in de speeltuin was met Mae en Loïs liep er een hoogzwangere vrouw rond. Loïs stoof op haar af en graaide gelijk naar haar buik. ‘Schattig he, hoe kinderen op zo’n buik reageren?’ wordt er dan gezegd. Ik wilde eigenlijk zeggen dat ik ook net bevallen was. Toch deed ik het niet. Of ik dit voor mezelf deed of voor haar, geen idee.
Die bikini voor het strand laat ik ook nog even liggen. Want je kunt aan mijn lichaam zien dat ik zwanger ben geweest. De donkere streep over mijn buik is zichtbaar, maar het baby’tje dat erbij hoort niet. Ik vind het niet erg om ‘zo’n lichaam’ te hebben, ik ben trots op wat mijn lijf bereikt heeft. Maar het doet enorm veel pijn. Waar ik het allemaal voor deed, is er gewoon niet.
Deze momenten gaan vast en zeker ook een eigen draai krijgen in de toekomst. De ene keer zal ik uit mezelf over Rosie vertellen en het andere moment is het goed zoals het is en zeg ik niks.
Die verdrietige dagen zijn meer dan logisch. Ik laat het er zijn. Net zoals de dagen waarop ik weer even kan lachen. Op slechte dagen zeg ik mijn afspraken af en neem ik bewust de tijd om stil te staan bij wat ik voel. Dan luister ik veel muziek en blader ik opnieuw door Rosie’s foto’s. Op goede dagen heb ik meer energie, geniet ik van de kleine dingen en ga ik erop uit. De fijne herinneringen aan Rosie helpen me elke dag.
Dat is nu mijn nieuwe leven.
Een nieuw leven, met Rosie voor altijd in mijn hart.
Foto’s gemaakt door mijzelf.
Geredigeerd door Natasja Faassen.