3 maart 2019.
De dag waarop onze wereld in één klap op zijn kop werd gezet.
Je was stil.
Veel te stil.
Zaterdagavond2 maart 2019 – Een harde buik?
Na ruim 40 weken zwangerschap dacht ik te voelen dat de weeën door gingen zetten. Uiteindelijk viel ik in slaap en werd ik midden in de nacht wakker met een pijnlijke buik.
Het zullen de weeën wel zijn die een harde buik veroorzaken, dacht ik nog.
De laatste weken werd ik iedere nacht wel eventjes wakker, daar heeft vrijwel iedere hoogzwangere vrouw last van. Gelukkig lukte het tóch om nog wat slaap te vatten. Want ja, moe was ik wel tijdens die laatste loodjes.
Zondag 3 maart 2019 – De nachtmerrie
Toen ik ‘s ochtends wakker werd, viel mijn harde buik me meteen weer op.Ietwat onrustig liep ik naar Nick: ‘Voel jij eens, mijn buik voelt zo hard aan.’ Nick stelde me gerust: ‘Je hebt wel vaker last van een harde buik, toch?’
Dat is waar, ja.
Ik besloot even te douchen. Wie weet zou mijn buik dan wat meer ontspannen.
Hierna startte de dag. Met 2 jonge meiden in huis begon de ochtendroutine met rollenspellen en ontbijtjes klaar maken. Hierdoor was ik even niet bezig met de baby. Maar na een tijdje werd ik weer bezorgd. Ik voelde de baby gewoon niet. Niet als de avond daarvoor. Ik dook languit op de bank om haar even ‘wakker te schudden’.
Geen reactie.
Met enige twijfel belde ik de verloskundige: ‘Ik zal me wel druk maken om niks, maar het lukt me niet meer om contact met de baby te krijgen. Wat kan ik doen?’ De verloskundige reageerde heel lief. ‘Stef, ik zal haar wel wakker schudden, kom maar even langs’.
Nick zou gaan zwemmen met Mae en Loïs. Ik besloot daarom eerst even naar de verloskundige te rijden.
‘Nou, ik laat me gelijk strippen, hoor!’ riep ik nog bij het weggaan.
Ik had toen geen idee wat me te wachten stond.
Eenmaal aangekomen bij de verloskundige begonnen we te kletsen en ging ik op de stoel liggen. De doptone werd op mijn buik gezet en de verloskundige kletste door. Maar ik viel stil. Ergens voelde ik meteen dat het foute boel was.
De verloskundige hield hoop en twijfelde of ze de baby in de verte hoorde. ‘Ik zal wel even een echo maken.’ Ik hield mijn adem in. Maar ook bij de echo bleef het stil. Geen beweging. Geen kloppend hartje. En toen wéér de doptone op mijn buik.
Stil. Niets.
‘Ik kan er niks van maken, lieve meid. Ik snap het gewoon niet’, zei die lieve verloskundige.
Haar woorden weergalmden door de kamer.
Alsof de grond onder me weg getrokken werd, gilde ik het uit.
‘Neeeeee, dit kan niet! Dit mag niet!’
Omdat Nick met de meiden op het punt stond te vertrekken, kwam het besef dat ik hem meteen moest informeren. De verloskundige stelde voor om te bellen, maar wat zou het uit maken. Dit verschrikkelijke bericht is niet op een normale manier te melden. Door wie dan ook. Schreeuwend van verdriet en ongeloof belde ik Nick met het nieuws dat onze baby was overleden. Een kwartier daarvoor waren we nog in volle verwachting van ons derde meisje. En nu zaten we in de ergste nachtmerrie die ouders ooit mee kunnen maken.
Samen gingen we naar het ziekenhuis waar de nachtmerrie nogmaals werd bevestigd.
Ja dit wisten wij al, de verloskundige is niet achterlijk, dacht ik. En buiten dat, ik heb het zelf gehoord en gevoeld.
Of beter gezegd: niet gehoord en gevoeld.
Een berg aan informatie kwam op ons af. Woensdag 6 maart was de dag waarop ik ingeleid zou worden als de bevalling niet uit zichzelf zou starten
Maandagochtend 4 maart – De bevalling
6 maart haalde ik niet. Zondag- op maandagnacht begon met voorweeën en om 04.30 uur braken mijn vliezen. Ik sprong uit bed.
Ok, nu gaat het gebeuren. Ik moet bevallen van een overleden kindje.
Ons kindje.
Onze dochter.
Heel even raakte ik in paniek. Ik was bang voor wat er zou komen. De bevallingen van Mae en Loïs zijn de mooiste ervaringen uit mijn leven. Maar nu, wat zou er nú gebeuren? Hoe ga ik dit straks doen met al die hormonen in mijn lijf, de kraamtranen en die mentale pijn?
Ik belde niet het ziekenhuis, maar mijn eigen verloskundige. Ze wilde bij de bevalling zijn als wij dat graag wilden. En wat was ik dankbaar dat ze wilde komen. Haar steun was zó welkom en vertrouwd. Nadat ik ophing, werd ik rustiger.
De knop ging om.
Ik ga dit gewoon doen!
Ik was zó nieuwsgierig naar ons derde wondertje.
Normaal gesproken zou ik niet voor pijnbestrijding kiezen. Maar ik was kapot. Mentaal gesloopt.
Zelf pufte ik nog wat weeën weg. Daarna deed de ruggenprik zijn werk. En wow, dat was écht heel bizar! Mijn buik ging op en neer tijdens een heftige wee, maar ik voelde er niks van. Heel gek, maar voor mij was dit de beste uitkomst.
Nu kon ik me volledig focussen op de bevalling.
En daar was ze dan: op 4 maart om 10.53 uur was daar onze prachtige Rosie. Gekomen op oma’s verjaardag, mijn moeder.
Ik kijk enorm goed terug op deze bevalling. En ik heb zoveel bewondering voor het team dat ons begeleid heeft. We waren omringd door de liefste verloskundige die ik me maar kon wensen, nóg een verloskundige van het ziekenhuis en een verpleegster. De sfeer was ondanks het verdriet gemoedelijk, warm en fijn. Ik had het niet gekund zonder deze lieve mensen om me heen.
En mijn man, mijn steun en toeverlaat. Ondanks zijn gevoel van machteloosheid en verdriet heeft Nick me er doorheen gesleept. Ons derde kindje was geboren.
Rosie – De eerste week thuis
Rosie is een week bij ons thuis geweest. Zo fijn. We hebben veel gekroeld, naar haar gekeken en enorm veel foto’s gemaakt.
De meiden, Mae en Loïs, waren heel blij dat hun zusje er eindelijk was. Bizar hoe goed de meiden met de situatie om zijn gegaan. En dat doen ze nog steeds. Ze wilden met Rosie kroelen, zorgden dat haar knuffeltje goed lag, smeerden haar wangetjes in en maakten foto’s met mijn telefoon. Zij lieten mij ondanks het enorme verdriet zien dat ik juist deze week moest genieten van Rosie’s aanwezigheid.
Er moesten zoveel dingen geregeld worden voor de uitvaart. We wilden alles tot in de puntjes verzorgd hebben. Want tja, wij zouden Nick en Stef niet zijn als we het niet op ‘onze manier’ konden doen. De uitvaart was prachtig, precies zoals we voor ogen hadden voor Rosie.
Onze trots.
Mooie muziek, prachtige foto’s, ballonnen en taart. Het was perfect.
Nu en de toekomst – Het besef
Wat de toekomst brengt, geen idee. Het besef dat Rosie er niet is, wordt met de dag groter.
Haar kamertje is leeg. Ze is er niet. De nachtmerrie stopt niet.
Ik heb goede, maar ook slechte dagen. Het verdriet overrompelt me. Onverwachts word ik op momenten intens verdrietig. Maar ik heb twee prachtige dochters, en zij geven mij kracht om door te gaan. Zij zijn de lichtpuntjes waar ik energie van krijg. Ik geniet nu meer van de kleine en normale dingen in het leven. Van mijn meiden die zo genieten van ‘het kind zijn’ en die mij laten zien hoe mooi het leven is. Van de zon die schijnt. Van een paar nieuwe schoenen. Van een avondje uit eten met mijn man. En van de mooie herinneringen aan de week dat Rosie bij ons thuis was.
Iedere dag kijk ik terug naar foto’s van Rosie. Ik ben zo trots. Ze mag gezien worden, net als onze andere twee dochters.
Ik haal ook veel kracht uit mijn passie. Mijn werk, het fotograferen van liefdevolle gezinnen en families.
Baby’s, nieuwe levens. Ondanks mijn nachtmerrie, ben ik dankbaar dat ik hier juist veel rust en kracht uit haal. Als geen ander weet ik hoe waardevol het is om alle momenten op beeld te hebben. Liefdevolle momenten, maar ook de verdrietige. Iets wat altijd blijft bestaan en waar je met een warm hart op terug kan kijken.
Tijdens fotoshoots ben ik erg betrokken bij mijn klanten en hun verhaal. Daarom wilde ik dit keer mijn persoonlijke verhaal met jullie delen.
Liefs,
Stef
De foto’s zijn gemaakt door de verpleegster van het ziekenhuis, Bianca Rijkenbarg en ons zelf.
Geredigeerd door Natasja Faassen