Ondertussen ben ik al even over de helft van deze vierde, o zo bijzondere zwangerschap. Ik neem jullie graag een stukje mee in de emoties en gevoelens van de afgelopen maanden. In mijn eerdere blog kon je al lezen over de aanloop naar deze zwangerschap en de ontdekking.
De termijnecho achter de rug en een goede NIPT-test
Bij de andere zwangerschappen was er toch een bepaalde opluchting na de termijnecho en een goede NIPT-test. Dan kon het genieten beginnen en keek ik weer uit naar de geslachtsecho en de spannende 20 weken-echo. Maar vooral speelde het genieten de hoofdrol.
Deze zwangerschap ligt dat gewoon heel anders. Er was zeker opluchting, maar dat komt eigenlijk iedere keer na de wekelijkse echo. Maar die zekerheid blijft niet en vaagt na een aantal dagen weer weg. Extra fijn dat ik dus elke week een bevestiging kan krijgen met hoe het in mijn buik gaat. Alle lof voor de verloskundigen die mij hierin steunen!
In mijn hoofd blijft altijd een stemmetje zeggen: ”Met Rosie waren ook alle testen goed. En tóch ging het op het laatste moment mis.”
Het vertrouwen dat het dit keer wél goed komt, is gewoon erg lastig vast te houden. Maar dit accepteer ik. En daardoor kan ik oprecht genieten van de momenten dat ik even geen zorgen voel.
Blijdschap en zorgen
De gender reveal deden we met een heel klein groepje en dat was een moment dat ik pure blijdschap ervaarde. Nog een meisje!! Er kwam iets in mijn los toen die roze confetti om mijn oren vloog. Iets wat ik lang niet meer had gevoeld. Heerlijk om dat gevoel weer te ervaren!
Zo kan ik de ene dag enorm genieten van het wonder in mij, zeker na een goede echo. Ik krijg dan weer een boost om de komende dagen door te komen en dan voel ik intense blijdschap. Ik zie een patroon in wanneer ik blijdschap en onzekerheid voel. Een paar dagen na een echo, als ik een pijnlijke buik heb of me niet goed voel vanwege Rosie, is het pittig en wilt mijn onzekerheid de overhand nemen. Ik denk dan veel sneller dat er iets niet klopt. Terwijl ik normaal de nuchtere was die heel goed kon relativeren. En ja, pijntjes enzo horen nu eenmaal bij een zwangerschap. En zeker bij een vierde. Ook komt het omdat ik deze kleine meid erg ‘laat’ voel. Dat is helaas de pech van een placenta die aan de voorkant ligt. Hierdoor mis ik toch een bepaalde bevestiging dat alles ok is daarbinnen.
De komende weken
De komende weken wil ik het kamertje van Rosie aanpassen. Waar ik in eerste instantie niet over na wilde denken. Ik wil Rosie zo lang mogelijk ”in leven houden”. Toch kwam er een moment dat ik voelde: ja, het is goed dat we aanpassingen gaan doen. En daar heb ik ook echt weer zin in. Een kamertje voor ons vierde wonder. Ik hou van babykamertjes maken. Natuurlijk zal er een touch van het huidige kamertje blijven. Want na een jaar heb ik niet opeens een heel andere smaak. En Rosie mag altijd zichtbaar aanwezig blijven in ons huis!
Verder kijk ik uit naar de dagen dat ik de baby dagelijks geregeld goed zal voelen. Maar ook daar heb ik angst voor. Zal ik snel in paniek raken als ik haar even niet voel? Wat natuurlijk gerust kan omdat ze nog alle kanten op kan gaan liggen. Maarja, dat weet ik heel mooi te zeggen. Maar of het ik het ook zo zal ervaren en kan relativeren op die momenten? We gaan het zien!
Ondanks de onzekerheid en angst geniet ik oprecht. Ik ben en blijf Stef en zelfs na alles wat er gebeurd is, vind ik zwanger zijn nog steeds het mooiste wat er is!
Geredigeerd door Natasja Faassen.